✍ महाविर विश्वकर्मा
घाम तलतिर ओर्लिन शुरु गरिसकेको थियो । अन्तिम पाइलो उक्लिएपछि आइपुग्यो
झ्याम्म रुखको छहारी भएको देउराली । बोकेको ब्याग सहितै एउटा ढिस्कोको आडमा
थ्याच्च बसेँ । बसेँ भन्दा नि, ब्याग सहितै उत्तानो पल्टिएँ ।
खुइइइयय गरेँ । टोपी खोलेँ र छेउमा राखेँ । आँखा चिम्म गरेँ । गोडा
तिनिक्कै तन्काइदिएँ । चि....सो हावा चले जस्तो भयो । थकाईले गर्दा लामो
लामो सास फेर्दै थिएँ ।
आँखा चिम्मै गरिरहेँ केहीबेर । अघि नै देखी
लागेको तिर्खा मेटाउन अब चाहीँ अल्छि नगरुँ भन्ने लाग्यो । अनि जाँगर नभए
पनि अल्छी मान्दै ब्याग खोलेर तुम्लेट झिकेँ । यसो हल्लाएँ, पानी केही रहेछ
। बिर्को खोलेर मुख लगाएँ र घट घट पिएँ । ३ पटक जति पिएको हुँदो हुँ, पानी
निख्रियो । यसो हल्लाएँ, सकिएकै रहेछ । घाँटी भिजाउन भने पाइयो भन्ने
लाग्यो ।
ब्यागमा अडेस लागेर फेरी उत्तानो परेँ । चिसो बतास फेरी आयो एकझमट । आँखा चिम्म गरेँ । चराहरु चाइ चुइँ गरिरहेका थिए ।
सुसेल्न थालेँ, भुलिगए सम्झनालाई कुसुमे रुमाल, याद भए मायालु अर्को साल ।
सुसेल्दै सम्झिएँ, यात्रामा भेटेर यात्रामै छुटेकी एउटी केटी । उ भन्थी,
'सुसेल्दा अन्नको सह जान्छ' । जंगलमा त अन्नको सह जाने चिन्ता पनि भएन ।
झनै सुसेली रहेँ । उनलाई सम्झिरहेँ पनि ।
त्यति नै बेला खस्याक
खस्याक आवाज आयो । कोही आउँदैछ भन्ने लाग्यो । आँखा खोलेँ । नभन्दै घाँसको
भारी बोकेर एउटी केटी देउरालीमै आइपुगी र बिसाउँ कि नबिसाउँको दोधारमा परे
झैँ अलमल गरि । त्यो तिमी थियौ । म प्वाक्क बोलिहालेँ, 'बिसाउनु बिसाउनु,
थकाई लागेको होला' ।
फिस्स हाँस्यौ र बसे झैँ गर्दै घाँसको भारी
रुखको फेदमा आड लगाएर बिसायौ । बिसाउँदा भारीले तिमीलाई पनि पछाडी तान्यो ।
सँगै नाम्लोले टाउकोमा राखेको पछ्यौरा पनि तान्यो । मैले रुमाल उपहार
छोडेकी मगरनी केटी सम्झिएँ । उ पनि भारी बोक्दा यसैगरि टाउकोमा रुमाल
राख्थी । तर धेरैबेर सम्झिनँ । किनकी आँखै अगाडी तिमी जो थियौ ।
नाम्लोले तानेको पछ्यौरा झिकेर मुख पुछ्यौ । म अन्तै हेरे झैँ गरिरहेँ,
तिमीलाई अफ्ठ्यारो नलागोस् भनेर । तर आँखा मात्रै अन्तै जस्तो, ध्यान भने
तिमीतिरै ।
बोल्न मन लागिहाल्यो । बोलिहालेँ, 'कस्तो गर्मी छ है' ?
मुसुक्क हाँस्यौ । मुन्टो निहुरायौ । अनि हातको कचियाले भुइँतिर ठुँगीरह्यौ ।
'तपाईँलाई त खुब पसिना आउँदो रै छ', फेरी बोलेँ ।
फेरी मुसुक्क हाँस्यौ र पछ्यौराले अनुहारको पसिना पुछ्यौ । तिमी हाँसेको
मनपर्यो । एकछिन चुप बसेँ । बतास सुस्तरी चल्यो, तिम्रो मौनता नबिथोल्ने
गरि । चराहरुले चाइँचुइँ गरे, मेरो छटपटी झनै बढाउने गरि ।
यसो
हेरेँ, तिमी उसैगरि कचियाले भुइँ ठुँगिरहेकी थियौ । मौका छोपेर एकटकले
तिम्रो अनुहारमा हेरिरहेँ । नाकको टुप्पोमा पसिना देखेँ । अनि त के चाहियो,
प्वाक्कै मुख फोरेँ, ''नाकको टुप्पोमा पसिना आउनेले त असाध्यै माया गर्ने
लोग्ने पाउँछन् रे नि'' ।
यो पटक केही लामै हाँस्यौ र फेरी पछ्यौराले पुछ्यौ । तर अझै बोलिनौ । खसखस लागिरह्यो । सोधेँ, 'अनि एक्लै आउनुभाको घाँस काट्न' ?
'हैन, साथीहरु पनि थिए' । भुइँ ठुँग्दै यति बोल्यौ ।
अनि खै त साथीहरु ?
खै, घाँस खोज्दै-खोज्दै कता पो पुगे ।
यसपछि के सोध्ने भन्ने नै थाहा भएन । चुप बसेँ । आफै बोल्यौ, ''यही देउरालीमा भेट्ने कुरो थियो, आउँदै होलान्'' ।
फेरी दुबै चुपचाप । यो पाली तिमी बोल्यौ, 'तपाईँ कताबाट कता हिँडेको' ?
भनेँ, 'बाटोबाट बाटैबाटो' ।
फिस्स हाँस्यौ । सोध्यौ - 'अनि बाटोले पुर्याउनुपर्ने ठाउँ पनि त होला नि' ?
भनेँ - ''बाटो कहिल्यै टुंगिदैन भन्छन्, हिँड्दै जाउँ, जहाँ पुगिएला'' ।
टुंगियो भने ?
यसैगरि बसुँला देउरालीमा, कुरेर तपाईँ जस्तै मान्छे ।
किन ?
बाटो सोध्न ।
सही बाटो बताएन भने नि ?
बाटो सँधै सही नै हुन्छ । कुरा यति मात्रै हो कि, हामीलाई पुग्नुपर्नेसम्म त्यो जान पनि सक्छ र नजान पनि ।
त्यै त, अर्कै बाटो भनिदियो भने नि । अलि हौसिँदै सोध्यौ ।
भारी बिसाएर खुइइयय गरे झैँ गरेँ र भनिदिएँ, 'मलाई पुग्नुपर्ने नै कहाँ छ र' ।
बाटै थाहा नभईकन पनि हिँड्छन् त । घुक्र्याए झैँ गरि बोल्यौ ।
भनिदिएँ - 'हिँड्नुपर्दो रहेछ' ।
कोही भेटिएनन् भने नि बाटामा ?
कुरेरै बसौँला, के बित्दो छ र ।
कुरा सुस्त सुस्त अन्तै मोडिँदैथ्यो ।
अघिसम्मको गाह्रो अब तोडिँदैथ्यो । ।
केही कुरा तिम्रो पनि थियो होला मनमा
केही सोध्यौ अनि केही मनमै छोडिँदैथ्यो । । ।
एक झोँका हावा चल्यो । चराहरु फेरी चाँइँ चुइँ गरे । तिमी भुइँतिर
ठुँगिरहेकी नै थियौ । मलाई फेरी तिर्खा लाग्यो । छेउको तुम्लेट तानेँ ।
कस्तो भुलेछु, त्यो त अघि नै रित्तिसकेको थियो । तै पनि ठाडो घाँटी लगाएर
टक्टक्याएँ । मुस्किलले एक तुर्को पानी आयो । त्यसपछि त थोपा थोपा पो चुहिन
थाल्यो ।
यसले त झनै पो तिर्खा बढाए झैँ भयो । यताउति हेरेँ, कुनै
उपाय देखिनँ । अनि तिमीलाई नै सोधेँ, यता खोल्चा, कुवा केही छैन ? तिमी
जुरुक्क उठेर अलि उता गयौ । घारी भित्र पस्यौ । एकैछिनमा हातमा एउटा लहरा
लिएर आयौ । दियौ मलाई । भन्यौ, ल पानी ।
म ट्वाल्ल परेँ । के जिस्किराको होला यो केटी भन्ने सोचेँ ।
'लिनु भन्या', भन्यौ ।
'हैन, के तालको केटी रै छ' भन्ने लाग्यो ।
फेरी त्यो लहरा म तिर तेसार्दै भन्यौ, 'लिनु के पानी' ।
'माया बस्ला है, धेरै नजिस्किनु' भनेँ । मनमा रिस जस्तो उठेपनि केटी न थियौ, कहाँ रिस देखाउनु । बरु छिल्लिनै मनलाग्यो ।
यो चुस्नु के, पानी आउँछ भन्यौ । फेरी थप्यौ, हामी त जंगलमा तिर्खा लाग्दा यही चुस्ने हो, यहाँ कहाँबाट पानी पाउनु ।
अब चाहीँ हो कि जस्तो लाग्यो । फेरी एक मनले सोँच्यो, के थाहा जंगलको
बीचमा विषको लहरा चुसाउन पो लागेकी हो की यसले ।झोलामा भएको चिजबिज
गुटमुट्याउँला भन्ने पो सोँचिकी ।
'ह्या...के सोँचिराको हौ, छिटो चुस्नु, अहिले सुक्छ'', उसले भनी ।
आ...जे त होस्, यस्तो बेला विश्वास भन्दा ठुलो केही हुन्न भन्ने लाग्यो ।
अनि त्यो लहरा लिएँ र चुसेँ । नभन्दै मुखभरि पानी आयो । अलि टर्रो टर्रो
जस्तो पानी । जे होस्, प्याकप्याक्ती अवस्थाबाट मुक्ति मिल्यो ।
अनि सोधेँ, यसको नाम चाहीँ के हो नि ?
भन्यौ, काली लहरा । यसो नियालेर हेरेँ, चिनिराखे यात्रामा काम लाग्छ भनेर ।
अनि फेरी चुसेँ एक झमट । घुटुक्क रस निलेँ । यतिन्जेल तिमी पहिलेकै ठाउँमा
गएर बसिसकेकी थियौ । अब चाहीँ कचियाले भुइँ ठुँग्न छोड्यौ ।
तपाईँको चाहीँ घर कहाँ हो नि ? मैले सोधेँ । हातले अलि पर देखाउँदै , उ
त्यो गाउँमा भन्यौ । यसो हेरेँ, अलि प...र एउटा खोलाको पारीपट्टी डाँडामा
झुरुप्प घरहरु थिए ।
तपाईँ तामाङ्नी हो ? लगभग हो भन्ने अड्कल गरेरै सोधिदिएँ ।
हो भन्यौ ।
अनि कुरा गर्ने मेसो मिले जस्तो लाग्यो र सोधेँ, यो देउरालीलाई तपाईँको भाषामा के भन्छ ?
भन्यौ - ज्योमो घाङ ।
ए...भनेँ । आफै बोल्यौ, 'ज्योमो घाङ भनेको देउराली डाँडा हो' ।
मलाई जिस्किन मन लाग्यो । सोधेँ - 'मलाई तिमी मनपर्यो भन्न चाहीँ के भन्छ नि ?'
मुसुक्क हाँस्यौ, उसैगरि । अघि जस्तै मनपर्यो मलाई ।
भुइँतिर हेर्दैै भन्यौ - 'ङादा ए सेम ताजी' ।
मैले दोहोर्याएँ, ङादा ए सेम ताजी ।
खासमा तिमीलाई सुनाउनु जो थियो । तिमी झनै मुसुमुसु हाँस्दै भुइँतिर हेरिरह्यौ । मलाई मज्जा लाग्यो ।
घाम बिस्तारै ओर्लिँदै थियो, डुब्ने ठाउँतिर । अब हिँड्नुपर्छ भन्ने
लाग्यो । तर मन सँधै तिमीसँगै बसुँ भन्ने लाग्न थालिसकेको थियो । त्यति
थोरै समयमा यति विधि आकर्षण ? आफैप्रति शंका जस्तो भएर आयो ।
'अब हिँड्नुपर्छ' भनेँ । तिमी बोलिनौ ।
'मसँगै जान्छौ ?' भन्न के भन्छ तिम्रो भाषामा ? ब्यागमा अडेस लगाएरै सोधेँ ।
'एनुन ङा देन छ्याम् निबा ?' यति बोल्यौ । अनि चुप बस्यौ । मैले बिस्तारै दोहोर्याएँ - 'एनुन ङा देन छ्याम् निबा' ?
'एनुन ङा देन छ्याम् निबा ?' यति बोल्यौ । अनि चुप बस्यौ । मैले बिस्तारै दोहोर्याएँ - 'एनुन ङा देन छ्याम् निबा' ?
तिमीले शंकालु नजरले मलाई हेर्यौ । मैले अन्तै हेरेँ । अनि तुम्लेट ब्याग भित्र हालेर चेन लगाएँ । उठाएँ ब्याग र बोकेँ ।
म पछिसम्म पनि सँधै सम्झिरहनेछु तिमीलाई भन्न के भन्छ ? सानो बच्चा जस्तै भएर सोधेँ ।
भन्यौ - 'ङा एदा लिच्छा धोनान् ढान्सीटिला' ।
यो पनि दोहोर्याएँ उसैगरि, 'ङा एदा लिच्छा धोनान् ढान्सीटिला' ।
मनको मान्छेसँग छुट्टिँनु परे जस्तै भइदियो अवस्था । अलि खल्लो खल्लो
लाग्यो । केही प्रिय वस्तु हराउन लागे जस्तै भयो । तिमीलाई हेरेँ, उसैगरि
कचियाले भुइँ ठुँग्दै थियौ । एकछिन हेरिरहेँ, तिमीले ठुँगेकी
भुइँमा केही थोपा पर्यो । मलाई यति बुझ्न कुनै गाह्रो भएन कि, ती थोपा
तिम्रै आँखाबाट खसेका थिए । सोँचेँ, धत् म त हिँडिरहने मान्छे, यस्तो
आकर्षण त भइहाल्छ नि बेलाबेला तर यसैलाई प्रेम कसरी भन्नु ।
अन्तिम पटक थर्थराउँदै सोधेँ - नमरी बाँचे, कुनै दिन भेट होला भन्न के भन्छ ?
भुइँ ठुंग्दै सुँक्क गर्यौ र भन्यौ, 'आसिना सोसाम् तिरे ह्रुपताला' ।
अनि यो चाहीँ तिमीले सुन्ने गरि दोहोर्याएँ मैले, ''आसिना सोसाम् तिरे ह्रुपताला, आसिना सोसाम् तिरे ह्रुपताला'' ।
यति नै बेला तिम्रा साथीहरु हल्ला गर्दै आउँदै थिए, म पछाडी नहेरी अघि बढेँ ।
केही शंका थियो, केही डर थियो ।
अनि मनमा केही बेग्लै रहर थियो ।।
तिमी त कलकलाउँदी फूल जस्तै थियौ
तर मेरो जीवन लगभग बगर थियो ।।
अनि मनमा केही बेग्लै रहर थियो ।।
तिमी त कलकलाउँदी फूल जस्तै थियौ
तर मेरो जीवन लगभग बगर थियो ।।
0 comments:
Post a Comment